تو جمله گفتی من راز...
بنویس شهید و بعد برو سر سطر...
همان ها که نخل هایشان بدون سر نماز می گذارند ...
...و بیدهای مجنون در اهتزارند...
از این سطر به آن سطر ... از این خط به آن خط ...از این خاکریز به آن خاکریز...
حالا دیگر این همه شهید را کلمه ها تشیع می کننند...
اصلا این خط آخر ندارد ...
بدون معطلی به جای نقطه اشک هایت را بگذار و برو ...
« به نام تو.به یاد تو .برای تو»
یا أنیس من لا انیس لهُ
صلاح کار کجا و منِ خراب کجا ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا
...
تو گفتی و من شنیدم. تو از کلمات گفتی و من از دل میگویم.
تو گفتی سطر، من می گویم دل.تو جمله گفتی من راز...
بشنو!
بشنو از من چون حکایت میکند
از مَنیَّت ها شکایت می کند
درون را نظاره کن که ساده است با من و تو...
اشک که سهل است خون هم گریه کنم هیچ نمی ارزد وقتی فقط شور است و شور و شور ...
نمی دانم چرا ایستاده ام و نگاه خیره ام به جهان اتمام یافتنی نیست؛ هست لکن
اتمامش تقسیم می شود بر تو و یک خواهد شد؛ یک من هستم و صفر خواهد شد.
شور را در محضر شعور حاضر کردن صفایش به دیدارِ مِنِ من است.
همان که در ثانیه های بی قراری ابراز وجود می کند!
اضطراب.اضطراب شب امتحانی.خدایا!یعنی فردا قبول می شوم؟!
می گویم آمده ام مقرّ. می گوید: برو با مسئولت بیا! تو را نمی شناسم!
خدای نکناد که فردا محبوب به من بگوید: من کسی که با امام زمانش نیاید را نمی شناسم!
که آن وقت وا اَسَفا بر حال و روز من...
این اضطراب شهدا بود. به راستی لحظات ما با چه اضطراب هایی هم نشین است؟
تو می گویی: خواهرم حجاب!
من با جوراب نازک به عشق خاک های آغشته به خونت گام بر می دارم.
تو می گویی: برادرم نگاه!خوف مفسده!تیر شیطان!حرااام!!!
و من هر بار دلیل تراشی برای نفسم را به غَضِّ بَصَر ترجیح می دهم.
تو می گویی: حق الناس!
من دیر سر قرار کاروان می آیم.
تو می گویی: قتل نفس امّاره!
می گویم: وارد بحث سیاسی نشو شهید عزیز!
صادقانه!با تو که 5سال است مرا زنده کرده ای و حال من 5ساله هستم...
دوستت دارم؛ اما سخنِ دل بریدن از خواسته های بی ارزش که می آید
تو را یادم می رود؛ گاهی یادم هست و نیست می پندارمت!
به تو تعلق دارم ولی پای تعهد که می رسد به روی خودم هم نمی آورم!
امسال آمده ام که آدم شوم.عیب هایم را نمایان کنی و در راه صعب العبور
"انسانیت و تقوا" پشتوانه ام باشی. تا نگذاری خمپاره ی گناه، مرا مورد لطف(!) قرار دهد.
دیگر دارد شروع می شود.
عملیات...
شب عملیات است.آن گاه که مُرَدَّدَم نگاه کنم یا نکنم، پا در این مجلس بگذارم یا نگذارم،
این جا بروم یا نروم، این حرف را بزنم یا نزنم، آن چیز را یاد بگیرم یا نگیرم و...
شب عملیات من است.
عملیات من با شما فرق دارد. تو دشمنت را می دیدی. من نمی بینم کورم!
پس راه نما می خواهم!شمایید...
چراغ راه نمای من! دست گیر لحظه های پر تنش! هم راه من! شهید من!
برایم باش تا در مسیر انسانیت، بیراهه را راه نیابم و دل به دریای نارنجی نسپارم...
# دو روز دیگر، نه یک هفته دیگر، نه یک ماه دیگر...
همه چیز تمام شده است.
کلاغ پَر گنجشک پر خاک پر
جنوب پر معراج شهدا پر
شهید هم پر
و ای وای بر دل غفلت زده ی من!
التماس دعا...
پیش نوشت: متن بالا را در سفر امسال به مناطق جنگ تحمیلی جنوب کشور
که همراه با ستاد شهید آوینی رفتیم نوشتم.مسئول اتوبوسمان که بچه ها او را به ؛آقای برادر؛ ملقب کرده بودند متن قرمز را خواندند و گفتند که ادامه اش را بنویسیم.قرار بود متن ها را آخر سفر در اتوبوس بخوانیم.
آن را تحویل دادم و"آقای برادر" هم قرائت فرمودند. فقط مشکل اینجا بود که حسابی
متن را مچاله نمودند با آن قرائت صحیح (!)شان.
حواسشان سرجایش نبود...
قرائت که تمام شد، من حرص می خوردم و بچه های اتوبوس می گفتند
کی این متن را نوشته چقدر قشنگ بود!
و من باز حرص می خوردم از متنی که مچاله شده بود. ..