d

تاحالا شده به جایی برسی که پر باشی

در حد انفجار

ولی هرچی تقلا میکنی هم نتونی با

هیچکی درددل کنی؟؟

تقلا کنی اما یچیزی تو مغزت بگه 

اصن چی بگم؟ مگه حرفی هم هست که بزنم؟

میبینی نه

فقط داری میتترکیییی!!!


.

همه که دور می شوند................

---

بمونه حسرت به دل تو


دیگه محاله پیش تو بشینم

جدایی

برای جدایی بهانه ای نیست 

جز 

نبودنت 

جز مرا ندیدنت 

عزیز دل!

تو جمله گفتی من راز...

  بنویس شهید و بعد برو سر سطر...

همان ها که نخل هایشان بدون سر نماز می گذارند ...

...و بیدهای مجنون در اهتزارند...

از این سطر به آن سطر ... از این خط به آن خط ...از این خاکریز به آن خاکریز...

حالا دیگر این همه شهید را کلمه ها تشیع می کننند...

اصلا این خط آخر ندارد ...

بدون معطلی به جای نقطه اشک هایت را بگذار و برو ...

 

 

 

 

 

   « به نام تو.به یاد تو .برای تو» 

                                          یا أنیس من لا انیس لهُ 

 

   صلاح کار کجا و منِ خراب کجا                            ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا 

 

 

 

   ... 

 

   تو گفتی و من شنیدم. تو از کلمات گفتی و من از دل میگویم.  

   تو گفتی سطر، من می گویم دل.تو جمله گفتی من راز... 

 

          بشنو! 

 

                                     بشنو از من چون حکایت میکند 

                                     از  مَنیَّت  ها  شکایت  می کند  

  

   درون را نظاره کن که ساده است با من و تو... 

 

   اشک که سهل است خون هم گریه کنم هیچ نمی ارزد وقتی فقط شور است و شور و شور ... 

 

      نمی دانم چرا ایستاده ام و نگاه خیره ام به جهان اتمام یافتنی نیست؛ هست لکن  

      اتمامش  تقسیم می شود بر تو و یک خواهد شد؛ یک من هستم و صفر خواهد شد. 

 

 

   شور را در محضر شعور حاضر کردن صفایش به دیدارِ مِنِ من است. 

   همان که در ثانیه های بی قراری ابراز وجود می کند! 

 

   

 

   اضطراب.اضطراب شب امتحانی.خدایا!یعنی فردا قبول می شوم؟! 

          

            می گویم آمده ام مقرّ. می گوید: برو با مسئولت بیا! تو را نمی شناسم!  

   خدای نکناد که فردا محبوب به من بگوید: من کسی که با امام زمانش نیاید را نمی شناسم!  

   که آن وقت وا اَسَفا بر حال و روز من... 

 

 

          این اضطراب شهدا بود. به راستی لحظات ما با چه اضطراب هایی هم نشین است؟ 

 

   تو می گویی: خواهرم حجاب! 

     من با جوراب نازک به عشق خاک های آغشته به خونت گام بر می دارم. 

 

   تو می گویی: برادرم نگاه!خوف مفسده!تیر شیطان!حرااام!!! 

     و من هر بار دلیل تراشی برای نفسم را به غَضِّ بَصَر ترجیح می دهم. 

  

   تو می گویی: حق الناس! 

     من دیر سر قرار کاروان می آیم. 

 

   تو می گویی: قتل نفس امّاره! 

     می گویم: وارد بحث سیاسی نشو شهید عزیز!  

 

 صادقانه!با تو که 5سال است مرا زنده کرده ای و حال من 5ساله هستم...

 

                               دوستت دارم؛ اما سخنِ دل بریدن از خواسته های بی ارزش که می آید 

                               تو را یادم می رود؛ گاهی یادم هست و نیست می پندارمت! 

 

   به تو تعلق دارم ولی پای تعهد که می رسد به روی خودم هم نمی آورم! 

 

          

            امسال آمده ام که آدم شوم.عیب هایم را نمایان کنی و  در راه صعب العبور 

            "انسانیت و تقوا" پشتوانه ام باشی. تا نگذاری خمپاره ی گناه، مرا مورد لطف(!) قرار دهد. 

 

 

               دیگر دارد شروع می شود. 

                                           عملیات...  

 

 

 

   شب عملیات است.آن گاه که مُرَدَّدَم  نگاه کنم یا نکنم، پا در این مجلس بگذارم یا نگذارم، 

   این جا بروم یا نروم، این حرف را بزنم یا نزنم، آن چیز را یاد بگیرم یا نگیرم و... 

   شب عملیات من است. 

 

        عملیات من با شما فرق دارد. تو دشمنت را می دیدی. من نمی بینم کورم! 

        پس راه نما می خواهم!شمایید... 

 

 

   چراغ راه نمای من! دست گیر لحظه های پر تنش! هم راه من! شهید من! 

 

                  برایم باش تا در مسیر انسانیت، بیراهه را راه نیابم و دل به دریای نارنجی نسپارم...   

 

 

 

 

 

 

                   # دو روز دیگر، نه یک هفته دیگر، نه یک ماه دیگر... 

 

 

                                 همه چیز تمام شده است. 

 

               کلاغ پَر                   گنجشک پر                   خاک پر 

               جنوب پر               معراج شهدا پر            

 

                                                                شهید هم پر 

 

 

  

                                                                                    و ای وای بر دل غفلت زده ی من!  

 

 

                                               التماس دعا...  

 

   پیش نوشت: متن بالا را در سفر امسال به مناطق جنگ تحمیلی جنوب کشور  

   که همراه با  ستاد شهید آوینی رفتیم نوشتم.مسئول اتوبوسمان که بچه ها او را به ؛آقای برادر؛ ملقب کرده بودند متن قرمز را خواندند و گفتند که ادامه اش را بنویسیم.قرار بود متن ها را آخر سفر در اتوبوس بخوانیم. 

    آن را تحویل دادم و"آقای برادر" هم قرائت فرمودند. فقط مشکل اینجا بود که حسابی 

   متن را مچاله نمودند با آن قرائت صحیح (!)شان. 

   حواسشان سرجایش نبود...

   قرائت که تمام شد، من حرص می خوردم و بچه های اتوبوس می گفتند 

   کی این متن را نوشته چقدر قشنگ بود! 

  و من باز حرص می خوردم از متنی که مچاله شده بود. ..

معراج شهدا(پادگان شهید محمودوند)

اینجا عروج عاشقان داغی به دل دارد  

اینجا تمام عشق  

های و هوی لحظه های بیکران جبهه ها دارد  

همه مستند و دیوانه  

همه در غیر کاشانه  

ولی همچون پرستوها  

به دنبال یه کاشانه  

من ِ بد بخت شرمگین و   

من ای از خود سرآزین و  

من ای که   

لحظه های خود   

به جای عشق بازیم و   

کجا رفته است دل از من  

کجا رفته است روح من  

من از چند یاس پرسیدم  

یکی گفتش این ،من هم  

ولی تو در توانی،بر سرِ نوری و   

در آخر به سوی لاله رویی و   

ولی این را نمی یابی  

که همچون داغداری و   

نمی آیی!  

و می آیی و در راهی،سپس خواهی برفت از راه  

اگر که تو ،نتوانی برانی از خودت اورا  

همان من را  

منِ او را  

به سوی عاشقان آییم  

به سوی دلبران آییم  

به سوی استخوان های  

پر از نور و دلی پر ازفغان آییم  

ولی   

این مَن  

همینجا بایدش ماندن  

ولی ماندن در اینجا سخت راهی بی امان خواهد  

دلم را گر بزارم در همین وادی رها گردم  

دعایم میکنند گر راهی وادی عشق و   

موسمِ دلهای نورانی یارم باز برگردم  

قطعه ای از قلب مشکینم  

برای عاشقانِ یار و   

دلدار جهان ماند 

 

 

 

 

اسفند1386 

دوم دبیرستان 

بازدید از مناطق عملیاتی 

جنوب-معراج شهدای پادگان شهید محمودوند

بی نام

 

 

عشق ،عشق است و تمنای وصال تو در او 

بارخدایا!چه کنم مست  تو و آن شده ام 

 

 

 

سال اول دبیرستان 

گناه

 

 چه کنم در دل شب های سیاه افتادم  

چه کنم باز به بی تابی و زار افتادم  

از چه ای دل تو توانی بروی سوی خدا  

گو تا باز بیارم کمی از لطف و عطا  

 

 

 

 

سال اول دبیرستان 

1385-6